Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Of brutes

  • 1 brutes

    brūtes, s. brūta.

    lateinisch-deutsches > brutes

  • 2 brutes

    brūtes, s. bruta.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > brutes

  • 3 brutes

    Latin-English dictionary > brutes

  • 4 bruta

    brūta, ae u. brūtes, is, f. (got. brūths, ahd. brūt), die Braut, Neuvermählte, Corp. inscr. Lat. 3, 4746 u. 12666 (brutes). Gloss. V, 314, 32 ›nurus, bruta‹.

    lateinisch-deutsches > bruta

  • 5 irrationabilis

    irrătĭonābĭlis, e dépourvu de raison; déraisonnable.    - irrationabilia, Quint.: les brutes, les animaux.
    * * *
    irrătĭonābĭlis, e dépourvu de raison; déraisonnable.    - irrationabilia, Quint.: les brutes, les animaux.
    * * *
        Irrationabilis, et hoc irrationabile, penul. corr. Quintil. Irraisonnable.

    Dictionarium latinogallicum > irrationabilis

  • 6 mutus

    mūtus, a, um muet, silencieux, qui ne rend aucun son.    - mutum forum, Cic.: barreau réduit au silence.    - mutae pecudes, Cic.: les brutes.    - numquam vox est de te mea muta, Ov.: je ne taris pas sur tes louanges.    - dici potest, magistratum legem esse loquentem, legem autem mutum magistratum, Cic. Leg. 3, 1, 2: on peut dire que le magistrat est la loi qui parle alors que la loi est un magistrat muet.    - muti magistri, Gell. 14, 2, 1: maîtres muets (= les livres).    - muti lapides, Hyg.: pierres sans inscriptions.    - muta exta, Fest.: entrailles muettes sur l'avenir.    - mutum tintinnabulum, Plaut. Trin. 4.2.163: clochette qui ne rend pas de son.    - mutae artes, Virg.: les arts pour lesquelles l'éloquence est inutile.    - artes quasi mutae, Cic.: les arts plastiques.
    * * *
    mūtus, a, um muet, silencieux, qui ne rend aucun son.    - mutum forum, Cic.: barreau réduit au silence.    - mutae pecudes, Cic.: les brutes.    - numquam vox est de te mea muta, Ov.: je ne taris pas sur tes louanges.    - dici potest, magistratum legem esse loquentem, legem autem mutum magistratum, Cic. Leg. 3, 1, 2: on peut dire que le magistrat est la loi qui parle alors que la loi est un magistrat muet.    - muti magistri, Gell. 14, 2, 1: maîtres muets (= les livres).    - muti lapides, Hyg.: pierres sans inscriptions.    - muta exta, Fest.: entrailles muettes sur l'avenir.    - mutum tintinnabulum, Plaut. Trin. 4.2.163: clochette qui ne rend pas de son.    - mutae artes, Virg.: les arts pour lesquelles l'éloquence est inutile.    - artes quasi mutae, Cic.: les arts plastiques.
    * * *
        Mutus, Adiectiuum. Terent. Muet, Mut.
    \
        Quid ille? T. mutus ilico. Terent. Il se teut incontinent.
    \
        AEuum mutum. Sil. De quoy on ne parle point.
    \
        Mutae artes. Virgil. Qui ne sont point de bruit et renom.
    \
        Mutae bestiae, et nihil intelligentes. Cic. Bestes mutes.
    \
        Forum mutum. Cic. Quand les advocats ne plaident point.
    \
        Omnis pro nobis gratia muta fuit. Ouid. Nul de mes amis n'a prié ne faict requeste pour moy.
    \
        Mutum a literis tempus. Cic. Où il n'y a nulles nouvelles qu'on puisse escrire à son ami, Qui ne donne point d'occasion ou argument d'escrire lettres.

    Dictionarium latinogallicum > mutus

  • 7 pecus

    [st1]1 [-] pĕcŭs, ŏris, n.: - [abcl][b]a - troupeau, bétail. - [abcl]b - petit bétail, menu bétail (brebis, chèvres, moutons, porcs). - [abcl]c - animal. - [abcl]d - troupe, troupeau (d’hommes).[/b]    - bubulum pecus, Varr. R. R. 2, 1, 13: troupeau de boeufs.    - equinum pecus, Virg. G. 3.72: un troupeau de chevaux.    - o imitatores, servum pecus! Hor. Ep. 1, 19, 19: o imitateurs, troupe servile!    - mutum et turpe pecus, Hor. S. 1, 3, 100: hideux troupeau de brutes.    - armenta et pecus: gros et petit bétail.    - pecus aquatile, Col. 8, 17, 7: les poissons.    - volatile pecus, Col. 8, 4: poules, volailles.    - ignavum fuci pecus, Virg. G. 3, 168: frelons, essaim fainéant.    - pecus (qqf.) = pecus, pecudis: un animal. [st1]2 [-] pĕcŭs, ŭdis, f. (qqf. plur. n. pecuda): - [abcl][b]a - bête, tête de bétail, pièce de bétail, animal (domestique). - [abcl]b - menu bétail, moutons, brebis. - [abcl]c - brute, bête, être stupide.[/b]    - squammigerum pecudes, Lucr. 2, 343: les poissons.    - quâ pecude (= quâ sue) nihil genuit natura fecundius, Cic. N. D. 2, 64, 160: la nature n'a rien produit de plus fécond que cet animal (= ce porc).    - pecus et caprae, Plin. 24, 11, 53, § 90: les moutons et les chèvres.    - anates pecudes, Varr. ap. Non. 460, 9: les canards    - Gaius Caesar pecudem auream eum appellare solitus est, Tac. A. 13, 1: Gaius César avait l'habitude de l'appeler la brute en or.
    * * *
    [st1]1 [-] pĕcŭs, ŏris, n.: - [abcl][b]a - troupeau, bétail. - [abcl]b - petit bétail, menu bétail (brebis, chèvres, moutons, porcs). - [abcl]c - animal. - [abcl]d - troupe, troupeau (d’hommes).[/b]    - bubulum pecus, Varr. R. R. 2, 1, 13: troupeau de boeufs.    - equinum pecus, Virg. G. 3.72: un troupeau de chevaux.    - o imitatores, servum pecus! Hor. Ep. 1, 19, 19: o imitateurs, troupe servile!    - mutum et turpe pecus, Hor. S. 1, 3, 100: hideux troupeau de brutes.    - armenta et pecus: gros et petit bétail.    - pecus aquatile, Col. 8, 17, 7: les poissons.    - volatile pecus, Col. 8, 4: poules, volailles.    - ignavum fuci pecus, Virg. G. 3, 168: frelons, essaim fainéant.    - pecus (qqf.) = pecus, pecudis: un animal. [st1]2 [-] pĕcŭs, ŭdis, f. (qqf. plur. n. pecuda): - [abcl][b]a - bête, tête de bétail, pièce de bétail, animal (domestique). - [abcl]b - menu bétail, moutons, brebis. - [abcl]c - brute, bête, être stupide.[/b]    - squammigerum pecudes, Lucr. 2, 343: les poissons.    - quâ pecude (= quâ sue) nihil genuit natura fecundius, Cic. N. D. 2, 64, 160: la nature n'a rien produit de plus fécond que cet animal (= ce porc).    - pecus et caprae, Plin. 24, 11, 53, § 90: les moutons et les chèvres.    - anates pecudes, Varr. ap. Non. 460, 9: les canards    - Gaius Caesar pecudem auream eum appellare solitus est, Tac. A. 13, 1: Gaius César avait l'habitude de l'appeler la brute en or.
    * * *
        Pecus, pecudis, pen. corr. f. g. Colum. Toute beste vivant de la nourriture de la terre, et de quoy l'homme se sert, comme beufs, asnes, chevaulx, cameaulx, brebis, chevres.
    \
        Pecus, pro Oue. Plin. Une brebis.
    \
        Pecus. Virg. Toute autre sorte de bestes, comme mousches et autres.
    \
        Squammigerae pecudes. Lucret. Poissons.
    \
        Barbigerae pecudes. Lucret. Chevres.
    \
        Distentas pecudes siccare. Lucan. Traire, ou sucer tout le laict.
    \
        Consilio istius pecudis vti volebam. Cic. De ceste beste.
    \
        Pecus, pro Multitudine pecorum siue pecudum. Virgil. Troupeau de brebis, chevres, et autres bestes.
    \
        In vsum vestium saepe pecori lanae detrahuntur. Quintil. Aux brebis.
    \
        Pecus. Virgil. Toute sorte de beste qui n'ha point langage ne forme humaine.

    Dictionarium latinogallicum > pecus

  • 8 bruta

    brūta, ae u. brūtes, is, f. (got. brūths, ahd. brūt), die Braut, Neuvermählte, Corp. inscr. Lat. 3, 4746 u. 12666 (brutes). Gloss. V, 314, 32 ›nurus, bruta‹.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bruta

  • 9 brutus

    [st1]1 [-] brutus, a, um: - [abcl][b]a - lourd, pesant. - [abcl]b - brute, bête, stupide, déraisonnable, insensé.[/b]    - bruta fulmina, Plin.: foudres dont on ne peut tirer aucun présage (elles tombent dans un lieu désert).    - bruta fortuna, Cic.: fortune aveugle. [st1]2 [-] Brutus, i, m.: Brutus. - [abcl][b]a - Junius Brutus, l'un des chefs de la conjuration sénatoriale contre César. - [abcl]b - autres du même nom.[/b]
    * * *
    [st1]1 [-] brutus, a, um: - [abcl][b]a - lourd, pesant. - [abcl]b - brute, bête, stupide, déraisonnable, insensé.[/b]    - bruta fulmina, Plin.: foudres dont on ne peut tirer aucun présage (elles tombent dans un lieu désert).    - bruta fortuna, Cic.: fortune aveugle. [st1]2 [-] Brutus, i, m.: Brutus. - [abcl][b]a - Junius Brutus, l'un des chefs de la conjuration sénatoriale contre César. - [abcl]b - autres du même nom.[/b]
    * * *
        Brutus, Adiectiuum. Qui n'ha nul sens, Brut, Brutal.
    \
        Bruta animalia. Plin. Bestes brutes.
    \
        Bruta fortuna. Author ad Heren. Qui n'ha ne jugement ne raison, et ne scait distinguer entre le bon et le mauvais.
    \
        Bruta fulmina. Plin. Fouldres qui viennent sans apparence de raison naturelle.

    Dictionarium latinogallicum > brutus

  • 10 ritus

    ritŭs, ūs, m. (abl. ritu, qqf. rite) [st2]1 [-] rite, usage sacré, cérémonie religieuse. [st2]2 [-] usage, habitude, coutume, manière, façon, méthode, procédé. [st2]3 [-] manière de vivre, usages, coutumes, moeurs.    - ritu + gén.: à la manière de.    - pecudum ritu, Cic.: à la manière des bêtes.    - ritu aleatorio vocari, Gell. 18, 13, 6: être désigné par le hasard.
    * * *
    ritŭs, ūs, m. (abl. ritu, qqf. rite) [st2]1 [-] rite, usage sacré, cérémonie religieuse. [st2]2 [-] usage, habitude, coutume, manière, façon, méthode, procédé. [st2]3 [-] manière de vivre, usages, coutumes, moeurs.    - ritu + gén.: à la manière de.    - pecudum ritu, Cic.: à la manière des bêtes.    - ritu aleatorio vocari, Gell. 18, 13, 6: être désigné par le hasard.
    * * *
        Ritus, huius ritus, m. g. Cic. Coustume, Facon, ou Maniere de faire accoustumee.
    \
        Pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt. Cic. Comme font les bestes brutes.
    \
        Exigere ritus humanos ad caelestia. Ouid. Vouloir reigler les coustumes humaines selon et à l'exemple des divines.
    \
        Nouos ritus indidit. Tacit. Il institua nouvelles facons de faire.

    Dictionarium latinogallicum > ritus

  • 11 mūtus

        mūtus adj.    [3 MV-], dumb, mute, speechless, without speech: pecudes: agna, H.: animalia, Iu.: satius est mutum esse quam dicere, etc.—Plur. as subst: grex mutorum, brutes, Iu.— Not speaking, silent, mute: mutum dices, i. e. I will not say a word, T.: Omnis pro nobis gratia muta fuit, has not spoken a word, O.: vox, silent, O.: artes, the arts of design (opp. eloquence): artes, silent arts (not famous), V.—Of place or time, silent, still: forum: tempus magis mutum a litteris, i. e. in which there was better reason for not writing: silentia noctis, deep, O.
    * * *
    muta, mutum ADJ
    dumb, silent, mute; speechless

    Latin-English dictionary > mūtus

  • 12 adulor

    ădūlor, ātūs, 1, v. dep. [acc. to Lobeck, the -ulo, -ulor is connected with illein (cf. eiluô, eluô, and volvo), and thus denoted orig. the wagging of the tail and fawning of brutes; Fest. p. 21 Müll., thought adulor was a form of adludo, to play with; cf. Ger. wedeln and Eng. to wheedle], to cling to one fawningly, to fawn as a dog; and trop., of cringing flattery, which is exhibited in words and actions, to flatter in a cringing manner, to fawn upon (while assentari signified to yield to one in everything, to assent to what he says, and is used only of men; and blandiri, to be soft and pleasing in manner, to flatter by honeyed words as well as by captivating manners; cf. Cic. Lael. 25).— Constr. with acc., more rarely with dat., Rudd. II. p. 136; Zumpt, § 389.
    I.
    In gen.:

    ferarum Agmen adulantum,

    Ov. M. 14, 45:

    Quin etiam blandas movere per aëra caudas, Nostraque adulantes comitant vestigia,

    id. ib. 14, 257. caudam more adulantium canum blande movet, Gell. 5, 14:

    hi (canes) furem quoque adulantur,

    Col. 7, 12.— Meton.:

    horrentem, trementem, adulantem omnīs videre te volui: vidi,

    Cic. Pis. 41:

    aperte adulantem nemo non videt,

    id. Lael. 26:

    aut adulatus aut admiratus fortunam sum alterius,

    id. Div. 2, 2, 6;

    Liv 45, 31: quemcunque principem,

    Tac. H. 1, 32:

    Neronem aut Tigellium,

    id. A. 16, 19: dominum, Sen. de Ira, 2, 31; Nep., Liv., and Curt. have the dat.: Antonio, Nep. [p. 47] Att. 8:

    praesentibus,

    Liv. 36, 7:

    singulis,

    Curt. 4, 1, 19.—In the time of Quint. the use of the dat. was predominant: huic non hunc adulari jam dicitur, 9, 3, 1; yet Tac. preferred the acc., v. the passages cited above.—
    II.
    Esp. of the servile reverence paid to Asiatic kings, proskunein; cf.

    adulatio: more adulantium procubuerunt: conveniens oratio tam humili adulationi fuit,

    Liv. 30, 16:

    more Persarum,

    Val. Max. 4, 7, ext. 2; so id. ib. 6, 3, ext. 2.—Hence, ădū-lans, antis, P. a., flattering, adulatory:

    verba,

    Plin. Pan. 26:

    quid adulantius?

    Tert. adv. Marc. 1, 27.— Sup. is wanting.—
    * Adv.: ădūlanter, flatteringly, fawningly, Fulg. Contin. Verg. p. 153.

    Lewis & Short latin dictionary > adulor

  • 13 adulterium

    ădultĕrĭum, ii, n. [adulter].
    I.
    Adultery:

    Adulterium est cum aliena uxore coire,

    Quint. 7, 3, 10:

    qui in adulterio deprehenditur,

    Cic. de Or. 2, 68, 275:

    mulierem in adulterio deprehensam,

    Vulg. Joan. 8, 3:

    cum aliqua facere,

    Cat. 67, 36:

    inire,

    Vell. 2, 45:

    adulteria exercere,

    Suet. Aug. 69:

    adulterio cognoscere alicujus uxorem,

    Just. 22, 1:

    vasa adulteriis caelata,

    decorated with immodest figures, Plin. 14, 22, 28, § 140.—Of brutes:

    nec (elephanti) adulteria novere,

    Plin. 8, 5, 5, § 13; id. 10, 34, 52, § 104.—Of plants, an ingrafling, inoculating, Manil. 5, 266.—
    II.
    Adulteration:

    omnia in adulterium mellis excogitata,

    Plin. 14, 9, 11, § 80:

    mercis,

    id. 19, 3, 15, § 44.

    Lewis & Short latin dictionary > adulterium

  • 14 adultero

    ădultĕro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [id.], to commit adultery, to pollute, defile.
    I.
    Lit., absol. or with acc.:

    latrocinari, fraudare, adulterare,

    Cic. Off. 1, 35:

    jus esset latrocinari: jus adulterare: jus testamenta falsa supponere,

    id. de Leg. 16, 43:

    qui dimissam duxerit, adulterat,

    Vulg. Matt. 5, 32:

    matronas,

    Suet. Aug. 67; cf. id. Caes. 6.—Also of brutes:

    adulteretur et columba milvio,

    Hor. Epod. 16, 32.—As verb. neutr. of a woman:

    cum Graeco adulescente,

    Just. 43, 4.—Freq.,
    II.
    Fig., to falsify, adulterate, or give a foreign nature to a thing, to counterfeit:

    laser adulteratum cummi aut sacopenio aut fabā fractā,

    Plin. 19, 3, 15, § 40:

    jus civile pecuniā,

    Cic. Caecin. 26:

    simulatio tollit judicium veri idque adulterat,

    id. Lael. 25, 92; id. Part. 25, 90:

    adulterantes verbum,

    Vulg. 2 Cor. 2, 17.— Poet. of Proteus:

    faciem,

    changes his form, Ov. F. 1, 373.

    Lewis & Short latin dictionary > adultero

  • 15 aeger

    aeger, gra, grum, adj. [Curtius proposes to connect it with ep-eigô, to press, drive; aigis, storm-wind; aiges, waves; and Sanscr. egāmi, to tremble; trembling, shaking, being a common symptom of illness], designates indisposition, as well of mind as of body (while aegrotus is generally used only of physical disease; class.; in Cic. far more frequent than aegrotus; Celsus uses only aeger, never aegrotus).
    I.
    Lit., of the body, ill, sick, unwell, diseased, suffering.
    (α).
    Of men:

    homines aegri morbo gravi,

    Cic. Cat. 1, 13:

    graviter aegrum fuisse,

    id. Div. 1, 25; id. Tusc. 2, 25, 61:

    infirma atque aegra valetudo,

    id. Brut. 48 fin.:

    aegro corpore esse,

    id. ad Quir. 1 fin.:

    ex vulnere,

    id. Rep. 2, 21:

    vulneribus,

    Nep. Milt. 7:

    pedibus,

    Sall. C. 59, 4; so Liv. 42, 28; Tac. H. 3, 38;

    Wernsd. Poët. L. Min. 6, 197, 8: stomachus,

    Hor. S. 2, 2, 43:

    anhelitus,

    shortness of breath, Verg. A. 5, 432.—At a later period constr. with gen. or acc.:

    Psyche aegra corporis, animi saucia,

    App. M. 4, 86, p. 310 Oud. (cf. id. ib. 5, 102, p. 360 Oud.: Psyche corporis et animi alioquin infirma; and Liv. Andron. ap. Prisc. p. 725 P.:

    inops, aegra sanitatis, where, however, Bothe suspects aegra to be a gloss.): memini, me quondam pedes tunc graviter aegrum,

    Gell. 19, 10.—Subst., a sick person, Cic. Div. 2, 3:

    ne aegri quidem omnes convalescunt,

    id. N. D. 2, 4: aegro adhibere medicinam, id. de Or. 2, 44, 186:

    vicinum funus aegros exanimat,

    Hor. S. 1, 4, 126:

    ungebant oleo multos aegros,

    Vulg. Marc. 6, 16; ib. Act. 5, 16. —Hence, ab aegris servus, an attendant on the sick, a nurse (cf. ab):

    D. M. SEXTORIO AVG. LIB. AB AEGRIS CVBICVLARIORVM,

    Inscr. Orell. 2886.—
    (β).
    Of brutes:

    sues aegri,

    Verg. G. 3, 496; so Col. 6, 5, 1:

    avidos inlidit in aegrum Cornipedem cursus,

    i. e. wounded, Stat. Th. 11, 517.—
    (γ).
    Of plants, diseased:

    seges aegra,

    Verg. A. 3, 142:

    aegra arbor,

    Pall. Febr. 25, 23:

    vitis,

    id. Mart. 7, 4.—
    II.
    Fig.
    A.
    Of the mind, troubled, anxious, dejected, sad, sorrowful, etc., of any agitation of the passions or feelings, of love, hope, fear, anxiety, sorrow:

    aeger animus,

    Sall. J. 74:

    aegris animis legati superveniunt,

    Liv. 2, 3, 5; cf.

    Drak. ad h. l.: scribendi cacoëthes aegro in corde senescit,

    Juv. 7, 52: aegri mortales, i. e. miseri (deiloi brotoi, oizuroi, poluponoi), Verg. A. 2, 268; constr. with abl., gen., and ab.
    (α).
    With abl.: Medea animo aegra, amore saevo saucia, Enn. ap. Cic. Cael. 8 (the later edd. animo aegro, as B. and K.):

    animus aeger avaritiā,

    Sall. J. 31:

    amore,

    Liv. 30, 11:

    curis,

    Verg. A. 1, 208 al. —
    (β).
    With gen. of respect (cf. Drak. ad Liv. 30, 15, 9; Rudd. II. p. 73; and Roby, II. § 1321): aeger consilii, infirm in purpose, Sall. Fragm. ap. Arusian, p. 212 Lind., and Stat. Th. 9, 141:

    animi,

    Liv. 1, 58; 2, 36; Curt. 4, 3, 11.— Of cause:

    rerum temere motarum,

    Flor. 3, 17, 9:

    morae,

    Luc. 7, 240:

    delicti,

    Sil. 13, 52:

    pericli,

    id. 15, 135:

    timoris,

    id. 3, 72.—
    (γ).
    With ab:

    A morbo valui, ab animo aeger fui,

    Plaut. Ep. 1, 2, 26.—
    B.
    Trop., of a diseased condition of the state, suffering, weak, feeble:

    maxime aegra et prope deposita rei publicae pars,

    Cic. Verr. 2, 1, 2:

    qui et semper aegri aliquid esse in re publica volunt,

    Liv. 5, 3; Flor. 3, 23 al.— Of the eyes, evil, envious:

    recentem aliorum felicitatem aegris oculis introspicere,

    Tac. H. 2, 20 (Halm here reads acribus). —Of abstr. things, sad, sorrowful, grievous, unfortunate (class., but for the most part poet.):

    numquam quidquam meo animo fuit aegrius,

    Plaut. Am. 3, 2, 29 (where aegrius may be the adv.;

    v. aegre below): dolores aegri,

    Lucr. 3, 905:

    luctus,

    id. 3, 933:

    amor,

    Verg. G. 4, 464:

    mors,

    id. ib. 3, 512:

    spes,

    i. e. faint, slight hope, Sil. 9, 543:

    fides,

    wavering, id. 2, 392 al. —As subst.: aegrum, i, n.:

    plus aegri ex abitu viri quam ex adventu voluptatis cepi,

    more pain, Plaut. Am. 2, 2, 11:

    sed cui nihil accidit aegri,

    Lucr. 5, 171.— Adv.: aegrē.— Lit.
    a.
    Object.
    (α).
    Uncomfortably:

    nescio quid meo animost aegre,

    disturbs my mind, vexes, annoys me, Plaut. Merc. 2, 3, 35; so, aegre esse alicui, often in Plaut. and Ter. (like bene or male esse alicui); Plaut. Bacch. 5, 1, 26; id. Capt. 3, 5, 43; Ter. Hec. 2, 1, 63 al.; cf.

    opp. volupe, volup: si illis aegrest, mihi quod volup est,

    Plaut. Mil. 3, 1, 152.— Absol.:

    aegre est,

    Ter. Ad. 1, 2, 57.—Also:

    aegre facere alicui,

    to vex, hurt, Plaut. Cas. 3, 4, 17; Ter. Eun. 5, 5, 31; and:

    aegre audire aliquid ex aliquo,

    any thing annoying, disagreeable, id. Hec. 5, 1, 39.—
    (β).
    With difficulty or effort (opp. facile):

    omnis conglutinatio recens aegre, inveterata facile divellitur,

    Cic. de Sen. 20, 72; cf.:

    inveteratio, ut in corporibus, aegrius depellitur quam perturbatio,

    id. Tusc. 4, 37, 81; and:

    omne bellum sumi facile, ceterum aegerrime desinere,

    Sall. J. 83, 1:

    nec magis versutus nec quo ab caveas aegrius,

    Plaut. As. 1, 1, 106:

    aegre rastris terram rimantur,

    Verg. G. 3, 534 al.:

    non aegre persequi iter,

    Col. 9, 8, 9; so,

    haud aegre,

    Curt. 4, 3, 10; 10, 8, 22. —More freq.,
    (γ).
    = vix, Gr. mogis, hardly, scarcely:

    aegre nimis risum continui,

    Plaut. As. 3, 2, 36:

    aegre me tenui,

    Cic. Att. 16, 11:

    aegre fero, v. fero: aegre abstinere quin, etc.,

    Liv. 2, 45:

    aegre stantes,

    Tac. Agr. 36 al. —Hence often vix aegreque in connection, Plaut. Poen. 1, 2, 27; Flor. 2, 10; Macr. Somn. Scip. 1, 7; id. S. 1, 7; App. M. 1, p. 111.—
    b.
    Subject., with grief, regret, displeasure, or dislike, unwillingly, reluctantly: discessit, aegre ferens, distempered, vexed (opp. laetus), Cic. Div. 1, 33 fin.:

    aegre pati,

    Liv. 1, 9 et saep.:

    aegre tolerare,

    Tac. Agr. 13:

    si alibi plus perdiderim, minus aegre habeam, i. e. feram,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 16:

    aegre carere,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13. — Comp.:

    quod aegrius patimur,

    Liv. 7, 13: aegrius accipere, Tac. Ann. 4, 71.— Sup.:

    aegerrime ferre,

    Sall. J. 87: aegerrime pati Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 105.

    Lewis & Short latin dictionary > aeger

  • 16 aegritudo

    aegrĭtūdo, ĭnis, f. [aeger], illness, sickness (both of body and mind; while aegrotatio denotes only physical disease).
    I.
    Lit., of the body of men and brutes (only after the Aug. per.):

    visi sunt (elephanti) fessi aegritudine,

    Plin. 8, 1, 1, § 3:

    metu et aegritudine fessus,

    Tac. A. 2, 29; so id. ib. 2, 69; Curt. 3, 5; Flor. 4, 7; Eutr. 9, 5 al.—

    Also of plants: sunt enim quaedam aegritudines (ficorum) et locorum,

    Plin. 17, 24, 37, § 223.—Far oftener,
    II.
    Of mind, grief, sorrow, care, etc. (class.; freq. in the Ciceronian philos.), Pac. ap. Non. 322, 18; 13, 29:

    aegritudo animam adimit,

    Plaut. Trin. 4, 3, 84; so id. Bacch. 5, 1, 24; id. Capt. 4, 2, 2; id. Curc. 2, 1, 9; id. Men. prol. 35; id. Merc. 2, 3, 24 al.: praeclare nostri, ut alia multa, molestiam, sollicitudinem, angorem propter similitudinem corporum aegrorum, aegritudinem nominaverunt;

    and soon after: ut aegrotatio in corpore, sic aegritudo in animo,

    Cic. Tusc. 3, 10; so id. ib. 3, 7; 9; 12; 13; 14; 26; 4, 7; 15; id. Fam. 5, 13 fin. al.; Sall. J. 84.—In the plur., Ter. Heaut. 3, 2, 28; Cic. Tusc. 3, 19; 4, 15; Sen. Ep. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > aegritudo

  • 17 aegroto

    aegrōto, āvi, ātum, 1, v. n. [aegrotus], to be ill, sick.
    I.
    Lit., of men and brutes:

    vehementer diuque,

    Cic. Clu. 62:

    gravissime aegrotans,

    id. Fin. 2, 13:

    graviter,

    id. Tusc. 1, 35:

    leviter,

    id. Off. 1, 24:

    periculose,

    id. Att. 8, 2:

    aegrotavit usque ad mortem,

    Vulg. Isa. 38, 1:

    aegrotare timenti,

    Hor. Ep. 1, 7, 4:

    morbo,

    id. S. 1, 6, 30:

    aegrotare coepit,

    Vulg. 2 Reg. 13, 6:

    quia armentum aegrotet in agris,

    Hor. Ep. 1, 8, 6.—Of plants:

    (vites) aegrotant,

    Plin. 17, 24, 37, § 226:

    aegrotant poma ipsa per se sine arbore,

    id. 17, 24, 37, § 228.—
    II.
    Fig.
    A.
    Of the mind:

    ea res, ex qua animus aegrotat,

    Cic. Tusc. 4, 37, 79:

    aegrotare animi vitio,

    Hor. S. 2, 3, 307.—
    B.
    Of other abstr. things, to languish, etc. (cf. jaceo):

    in te aegrotant artes,

    Plaut. Trin. 1, 2, 34; 1, 1, 8: languent officia, atque aegrotat fama vacillans, duties are neglected, reputation sickens and staggers, * Lucr. 4, 1124.

    Lewis & Short latin dictionary > aegroto

  • 18 aegrum

    aeger, gra, grum, adj. [Curtius proposes to connect it with ep-eigô, to press, drive; aigis, storm-wind; aiges, waves; and Sanscr. egāmi, to tremble; trembling, shaking, being a common symptom of illness], designates indisposition, as well of mind as of body (while aegrotus is generally used only of physical disease; class.; in Cic. far more frequent than aegrotus; Celsus uses only aeger, never aegrotus).
    I.
    Lit., of the body, ill, sick, unwell, diseased, suffering.
    (α).
    Of men:

    homines aegri morbo gravi,

    Cic. Cat. 1, 13:

    graviter aegrum fuisse,

    id. Div. 1, 25; id. Tusc. 2, 25, 61:

    infirma atque aegra valetudo,

    id. Brut. 48 fin.:

    aegro corpore esse,

    id. ad Quir. 1 fin.:

    ex vulnere,

    id. Rep. 2, 21:

    vulneribus,

    Nep. Milt. 7:

    pedibus,

    Sall. C. 59, 4; so Liv. 42, 28; Tac. H. 3, 38;

    Wernsd. Poët. L. Min. 6, 197, 8: stomachus,

    Hor. S. 2, 2, 43:

    anhelitus,

    shortness of breath, Verg. A. 5, 432.—At a later period constr. with gen. or acc.:

    Psyche aegra corporis, animi saucia,

    App. M. 4, 86, p. 310 Oud. (cf. id. ib. 5, 102, p. 360 Oud.: Psyche corporis et animi alioquin infirma; and Liv. Andron. ap. Prisc. p. 725 P.:

    inops, aegra sanitatis, where, however, Bothe suspects aegra to be a gloss.): memini, me quondam pedes tunc graviter aegrum,

    Gell. 19, 10.—Subst., a sick person, Cic. Div. 2, 3:

    ne aegri quidem omnes convalescunt,

    id. N. D. 2, 4: aegro adhibere medicinam, id. de Or. 2, 44, 186:

    vicinum funus aegros exanimat,

    Hor. S. 1, 4, 126:

    ungebant oleo multos aegros,

    Vulg. Marc. 6, 16; ib. Act. 5, 16. —Hence, ab aegris servus, an attendant on the sick, a nurse (cf. ab):

    D. M. SEXTORIO AVG. LIB. AB AEGRIS CVBICVLARIORVM,

    Inscr. Orell. 2886.—
    (β).
    Of brutes:

    sues aegri,

    Verg. G. 3, 496; so Col. 6, 5, 1:

    avidos inlidit in aegrum Cornipedem cursus,

    i. e. wounded, Stat. Th. 11, 517.—
    (γ).
    Of plants, diseased:

    seges aegra,

    Verg. A. 3, 142:

    aegra arbor,

    Pall. Febr. 25, 23:

    vitis,

    id. Mart. 7, 4.—
    II.
    Fig.
    A.
    Of the mind, troubled, anxious, dejected, sad, sorrowful, etc., of any agitation of the passions or feelings, of love, hope, fear, anxiety, sorrow:

    aeger animus,

    Sall. J. 74:

    aegris animis legati superveniunt,

    Liv. 2, 3, 5; cf.

    Drak. ad h. l.: scribendi cacoëthes aegro in corde senescit,

    Juv. 7, 52: aegri mortales, i. e. miseri (deiloi brotoi, oizuroi, poluponoi), Verg. A. 2, 268; constr. with abl., gen., and ab.
    (α).
    With abl.: Medea animo aegra, amore saevo saucia, Enn. ap. Cic. Cael. 8 (the later edd. animo aegro, as B. and K.):

    animus aeger avaritiā,

    Sall. J. 31:

    amore,

    Liv. 30, 11:

    curis,

    Verg. A. 1, 208 al. —
    (β).
    With gen. of respect (cf. Drak. ad Liv. 30, 15, 9; Rudd. II. p. 73; and Roby, II. § 1321): aeger consilii, infirm in purpose, Sall. Fragm. ap. Arusian, p. 212 Lind., and Stat. Th. 9, 141:

    animi,

    Liv. 1, 58; 2, 36; Curt. 4, 3, 11.— Of cause:

    rerum temere motarum,

    Flor. 3, 17, 9:

    morae,

    Luc. 7, 240:

    delicti,

    Sil. 13, 52:

    pericli,

    id. 15, 135:

    timoris,

    id. 3, 72.—
    (γ).
    With ab:

    A morbo valui, ab animo aeger fui,

    Plaut. Ep. 1, 2, 26.—
    B.
    Trop., of a diseased condition of the state, suffering, weak, feeble:

    maxime aegra et prope deposita rei publicae pars,

    Cic. Verr. 2, 1, 2:

    qui et semper aegri aliquid esse in re publica volunt,

    Liv. 5, 3; Flor. 3, 23 al.— Of the eyes, evil, envious:

    recentem aliorum felicitatem aegris oculis introspicere,

    Tac. H. 2, 20 (Halm here reads acribus). —Of abstr. things, sad, sorrowful, grievous, unfortunate (class., but for the most part poet.):

    numquam quidquam meo animo fuit aegrius,

    Plaut. Am. 3, 2, 29 (where aegrius may be the adv.;

    v. aegre below): dolores aegri,

    Lucr. 3, 905:

    luctus,

    id. 3, 933:

    amor,

    Verg. G. 4, 464:

    mors,

    id. ib. 3, 512:

    spes,

    i. e. faint, slight hope, Sil. 9, 543:

    fides,

    wavering, id. 2, 392 al. —As subst.: aegrum, i, n.:

    plus aegri ex abitu viri quam ex adventu voluptatis cepi,

    more pain, Plaut. Am. 2, 2, 11:

    sed cui nihil accidit aegri,

    Lucr. 5, 171.— Adv.: aegrē.— Lit.
    a.
    Object.
    (α).
    Uncomfortably:

    nescio quid meo animost aegre,

    disturbs my mind, vexes, annoys me, Plaut. Merc. 2, 3, 35; so, aegre esse alicui, often in Plaut. and Ter. (like bene or male esse alicui); Plaut. Bacch. 5, 1, 26; id. Capt. 3, 5, 43; Ter. Hec. 2, 1, 63 al.; cf.

    opp. volupe, volup: si illis aegrest, mihi quod volup est,

    Plaut. Mil. 3, 1, 152.— Absol.:

    aegre est,

    Ter. Ad. 1, 2, 57.—Also:

    aegre facere alicui,

    to vex, hurt, Plaut. Cas. 3, 4, 17; Ter. Eun. 5, 5, 31; and:

    aegre audire aliquid ex aliquo,

    any thing annoying, disagreeable, id. Hec. 5, 1, 39.—
    (β).
    With difficulty or effort (opp. facile):

    omnis conglutinatio recens aegre, inveterata facile divellitur,

    Cic. de Sen. 20, 72; cf.:

    inveteratio, ut in corporibus, aegrius depellitur quam perturbatio,

    id. Tusc. 4, 37, 81; and:

    omne bellum sumi facile, ceterum aegerrime desinere,

    Sall. J. 83, 1:

    nec magis versutus nec quo ab caveas aegrius,

    Plaut. As. 1, 1, 106:

    aegre rastris terram rimantur,

    Verg. G. 3, 534 al.:

    non aegre persequi iter,

    Col. 9, 8, 9; so,

    haud aegre,

    Curt. 4, 3, 10; 10, 8, 22. —More freq.,
    (γ).
    = vix, Gr. mogis, hardly, scarcely:

    aegre nimis risum continui,

    Plaut. As. 3, 2, 36:

    aegre me tenui,

    Cic. Att. 16, 11:

    aegre fero, v. fero: aegre abstinere quin, etc.,

    Liv. 2, 45:

    aegre stantes,

    Tac. Agr. 36 al. —Hence often vix aegreque in connection, Plaut. Poen. 1, 2, 27; Flor. 2, 10; Macr. Somn. Scip. 1, 7; id. S. 1, 7; App. M. 1, p. 111.—
    b.
    Subject., with grief, regret, displeasure, or dislike, unwillingly, reluctantly: discessit, aegre ferens, distempered, vexed (opp. laetus), Cic. Div. 1, 33 fin.:

    aegre pati,

    Liv. 1, 9 et saep.:

    aegre tolerare,

    Tac. Agr. 13:

    si alibi plus perdiderim, minus aegre habeam, i. e. feram,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 16:

    aegre carere,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13. — Comp.:

    quod aegrius patimur,

    Liv. 7, 13: aegrius accipere, Tac. Ann. 4, 71.— Sup.:

    aegerrime ferre,

    Sall. J. 87: aegerrime pati Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 105.

    Lewis & Short latin dictionary > aegrum

  • 19 Aesopicus

    Aesōpĭcus, a, um, adj. [Aesopus], Æsopic. Acc. to Isid. Orig. 1, 39, fables are either Æsopic or Libystic (from Libys, a writer of fables, mentioned by Hesych.); Æsopic, when brute beasts or things inanimate are represented as discoursing together; Libystic. when the discourse is between men and brutes.

    Lewis & Short latin dictionary > Aesopicus

  • 20 amor

    ămor (old form ămŏs, like honos, labos, colos, etc., Plaut. Curc. 1, 2, 2; v. Neue, Formenl. I. p. 170), ōris, m. [amo], love (to friends, parents, etc.; and also in a low sense; hence in gen., like amo, while caritas, like diligere, is esteem, regard, etc.; hence amor is used also of brutes, but caritas only of men; v amo init.):

    Amicitiae caritate et amore cernuntur. Nam cum deorum, tum parentum, patriaeque cultus, eorumque hominum, qui aut sapientiā aut opibus excellunt, ad caritatem referri solet. Conjuges autem et liberi et fratres et alii, quos usus familiaritasque conjunxit, quamquam etiam caritate ipsā, tamen amore maxime continentur,

    Cic. Part. Or. 25, 88; cf. id. ib. 16, 56; Doed. Syn. IV. p. 100 (but amor is related to benevolentia as the cause to the effect, since benevolentia designates only an external, friendly treatment; but amor a real, internal love):

    amor, ex quo amicitia nominata, princeps est ad benevolentiam conjungendam,

    Cic. Am. 8, 26:

    nihil enim est, quod studio et benevolentiā, vel amore potius effici non possit,

    id. Fam. 3, 9; cf. Doed. Syn. IV. p. 105 (very freq. in all periods, and in every kind of style; in a low sense most freq. in the com. and eleg. poets, Petron., and similar authors; v. amo init.); constr. with in, erga, or the obj. gen. (with the gen. of the gerund, never in Cic., and perh. in no prose writer; but it is so found in Lucr., Ovid, and Hor.).
    I.
    Lit.: ab his initiis noster in te amor profectus, Cic. Fam. 13, 29:

    si quid in te residet amoris erga me,

    id. ib. 5, 5:

    amori nostro (i. e. quo a te amamur) plusculum etiam, quam concedit veritas, largiare,

    id. ib. 5, 12;

    Postquam primus amor deceptam morte fefellit,

    Verg. A. 4, 17:

    amabilis super amorem mulierum,

    Vulg. 2 Reg. 1, 26: in paternitatis amore, brotherly love (Gr. philadelphia), ib. 1 Pet. 1, 22; ib. 2 Pet. 1, 7 bis:

    amplecti aliquem amore,

    Cic. Att. 7, 1:

    habere amorem erga aliquem,

    id. ib. 9, 14:

    respondere amori amore,

    id. ib. 15, 21:

    conciliare amorem alicui,

    id. de Or. 2, 51 et saep.—Of sexual love, whether lawful or unlawful: Medea amore saevo saucia, Enn. Med. ap. Auct. ad Her. 2, 22 (as a transl. of the Gr. erôti thumon ekplageis Iasonos, Eur. Med. prol. 8):

    videbantur illi (septem anni) pauci dies prae amoris magnitudine,

    Vulg. Gen. 29, 20; 29, 30:

    is amore projecticiam illam deperit,

    Plaut. Cist. 1, 3, 43:

    amore perdita est,

    id. Mil. 4, 6, 38:

    in amore haec omnia sunt vitia,

    Ter. Eun. 1, 1, 14:

    aeterno devictus volnere amoris,

    Lucr. 1, 35:

    qui vitat amorem,

    id. 4, 1069:

    Nec te noster amor tenet?

    Verg. A. 4, 307; 4, 395; Ov. M. 4, 256:

    ne sit ancillae tibi amor pudori,

    Hor. C. 2, 4, 1:

    meretricis amore Sollicitus,

    id. S. 2, 3, 252:

    ut majus esset odium amore, quo ante dilexerat,

    Vulg. 2 Reg. 13, 15:

    ambo vulnerati amore ejus,

    ib. Dan. 13, 10 al. —In both significations also in the plur.:

    amores hominum in te,

    Cic. Att. 5, 10:

    amores sancti,

    id. Fin. 3, 20, 68; cf. id. Tusc. 4, 34, 72:

    Ille meos, primus qui me sibi junxit, amores Abstulit,

    Verg. A. 4, 28:

    est is mihi in amoribus, i. e. valde a me amatur,

    Cic. Fam. 7, 32:

    meos amores eloquar,

    Plaut. Merc. 1, 1, 2:

    meretricii amores,

    Ter. And. 5, 4, 10:

    quem amore venerio dilexerat,

    Nep. Paus. 4, 1:

    amores et hae deliciae, quae vocantur,

    Cic. Cael. 19:

    quando Dido tantos rumpi non speret amores,

    Verg. A. 4, 292:

    Tabuit ex illo dementer amoribus usa,

    Ov. M. 4, 259:

    insanos fateamur amores,

    id. ib. 9, 519 et saep.; Hor. C. 3, 21, 3 et saep.—
    II.
    Meton.
    A.
    For the beloved object itself:

    amores et deliciae tuae,

    Cic. Div. 1, 36;

    Pompeius, nostri amores,

    id. Att. 2, 19; 16, 6;

    and ironic.: sed redeo ad amores deliciasque nostras, L. Antonium,

    id. Phil. 6, 5; Plaut. Poen. 1, 1, 79; Ov. M. 1, 617; 4, 137 al.—
    B.
    Personified: Amor, the god of love, Love, Cupid, Erôs:

    O praeclaram emendatricem vitae poëticam, quae Amorem flagitii et levitatis auctorem in concilio deorum collocandum putet,

    Cic. Tusc. 4, 32, 69:

    Deum esse Amorem turpis et vitio favens finxit libido,

    Sen. Phaedr. 195: Illum conjugem, quem Amor dederat, qui plus pollet potiorque est patre, vet. poët. ap. Cic. Tusc. 4, 32, 69:

    Omnia vincit Amor, et nos cedamus Amori,

    Verg. E. 10, 69:

    Improbe Amor, quid non mortalia corpora cogis?

    id. A. 4, 412:

    Paret Amor dictis carae genetricis,

    id. ib. 1, 689:

    Amor non talia curat,

    id. E. 10, 28:

    nec quid Amor curat,

    Ov. M. 1, 480:

    Amori dare ludum,

    Hor. C. 3, 12, 1; Prop. 1, 2, 8:

    non tot sagittis, Spicula quot nostro pectore fixit Amor,

    id. 3, 4, 2:

    pharetratus,

    Ov. Tr. 5, 1, 22:

    Notaque purpureus tela resumit Amor,

    id. Am. 2, 9, 34:

    movit Amor gemmatas aureus alas,

    id. R. Am. 39 et saep.—Also in the plur., Cupids, Loves:

    corpora nudorum Amorum,

    Ov. M. 10, 516:

    lascivi Amores,

    Hor. C. 2, 11, 7:

    parvi Amores,

    Prop. 3, 1, 11:

    Amores volucres,

    Ov. Ep. 16, 201:

    pharetrati,

    id. R. Am. 519 al. —
    C.
    A strong, passionate longing for something, desire, lust:

    consulatūs amor,

    Cic. Sull. 26, 73:

    gloriae,

    id. Arch. 11, 28:

    amicitiae,

    id. Tusc. 4, 33, 70:

    lactis,

    Verg. G. 3, 394:

    vini,

    Liv. 9, 18:

    auri,

    Verg. A. 1, 349:

    argenti,

    Hor. S. 2, 3, 78:

    nummi,

    Juv. 14, 138:

    laudum,

    Verg. A. 9, 197 et saep.:

    cognitionis,

    Cic. Fin. 4, 7, 18.—With gerund:

    edundi,

    Lucr. 4, 870:

    habendi,

    Ov. M. 1, 131, and Hor. Ep. 1, 7, 85:

    scribendi,

    id. S. 2, 1, 10.— Poet., with inf.:

    si tantus amor casus cognoscere nostros,

    Verg. A. 2, 10:

    seu rore pudico Castaliae flavos amor est tibi mergere crines,

    Stat. Th. 1, 698.—
    * D.
    Poet., a love-charm, philtre:

    quaeritur et nascentis equi de fronte revolsus Et matri praereptus amor,

    Verg. A. 4, 516; upon which passage Serv. remarks: Secundum Plinium, qui dicit in Naturali Historiā (8, 42, 66, § 163 sqq.) pullos equinos habere in fronte quandam carnem, quam eis statim natis adimit mater; quam si quis forte [p. 109] praeripuerit, odit pullum et lac ei denegat; v. hippomanes.

    Lewis & Short latin dictionary > amor

См. также в других словарях:

  • brutes — bruːt adj. of or pertaining to a beast, animal; savage; cruel; severe; coarse; physical n. beast, animal; savage, cruel person …   English contemporary dictionary

  • brutes — 1) buster 2) tubers …   Anagrams dictionary

  • Death to the Brutes — is the title of a historical anarchist poster that was originally printed in France in August 1943, during World War II . The poster was signed International Revolutionary Syndicalist Federation (F.I.S.R.) . 150 copies of the poster were produced …   Wikipedia

  • Marche de brutes — Marché de brutes Marché de brutes (Raw deal) est un film américain réalisé par Anthony Mann, sorti en 1948 au cinéma. Sommaire 1 Synopsis 2 Fiche technique 3 Distribution 4 Liens e …   Wikipédia en Français

  • Marché De Brutes — (Raw deal) est un film américain réalisé par Anthony Mann, sorti en 1948 au cinéma. Sommaire 1 Synopsis 2 Fiche technique 3 Distribution 4 Liens e …   Wikipédia en Français

  • Le Bon, les Brutes et la Balance — Saison 16 Épisode no 14 Titre original The Seven Beer Snitch Titre québécois Le cinquième colon Code de production GABF08 …   Wikipédia en Français

  • Marché de brutes — Affiche du film Marché de brutes, film noir de 1948, tourné par Anthony Mann, lancé par la Eagle Lion Films, une Poverty Row. Marché de brutes (Raw Deal) est un film américain réalisé par Anthony Mann, sorti en 1948 au cinéma …   Wikipédia en Français

  • Wrangler Brutes — Formed in 2003 in Los Angeles, California, U.S., Wrangler Brutes released a cassette, a 7 record and one full length LP before breaking up in December of 2004. Featuring Sam McPheeters, Andy Coronado, Cundo Si Murad, and Brooks Headley, the band… …   Wikipedia

  • Les Brutes dans la ville — Les Aventuriers de l ouest sauvage Les Aventuriers de l ouest sauvage (A Town Called Hell) est un western réalisé par Robert Parrish en 1971. Sommaire 1 Synopsis 2 Commentaire 3 Fiche technique 4 …   Wikipédia en Français

  • cendres brutes — žali pelenai statusas Aprobuotas sritis pašarai apibrėžtis Neišgryninti, nevalyti pelenai, gauti sudeginus medžiagą 550 °C temperatūroje, su priemaišomis (smėliu, moliu, iš dalies nesudegusiomis anglimis). atitikmenys: angl. crude ash vok.… …   Lithuanian dictionary (lietuvių žodynas)

  • graisses brutes — žali riebalai statusas Aprobuotas sritis pašarai apibrėžtis Neišgryninti, nevalyti, tik petroleteriu ekstrahuoti riebalai. atitikmenys: angl. crude fat vok. Rohfett, n rus. сырой жир pranc. graisses brutes, f šaltinis Lietuvos Respublikos žemės… …   Lithuanian dictionary (lietuvių žodynas)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»